Superhero

Vorig jaar werden wij, verpleegkundigen, ineens superhelden. De eerste coronagolf spoelde over ons land. Ziekenhuizen lagen vol, de intensive care lag vol. We kregen kado’s, werden overladen met complimenten en er werd zelfs voor ons geklapt.

Zijn wij ook echt superhelden?

Als verpleegkundige moet je sterk in je schoenen staan. Je bent de spil binnen het ziekenhuis, de verpleegafdeling, de intensive care, welke afdeling dan ook. Samen met je collega’s sta je 24/7 aan het bed van de patiënt. Je klinische blik en ervaring heb je nodig om de patiënt de juiste zorg te kunnen verlenen. Je komt op voor de patiënt. Je voert het beleid van de arts uit. Zonder verpleegkundige is er geen zorg mogelijk. Zou het ziekenhuis niet bestaan. Maar zijn wij dan superhelden? We doen gewoon het werk wat we leuk vinden, waar we voor opgeleid zijn en wat we goed kunnen. Daar hoef je geen superheld voor te zijn. Je hebt alleen hart voor de zorg nodig.

Inmiddels zijn we bij de derde golf beland. Verpleegkundigen zijn geen superhelden meer. Ze doen nog steeds hetzelfde werk. Ze lopen keihard om de zorg aan alle patiënten te kunnen verlenen. Ze lopen op hun tenen. Maar we zijn uit het oog verloren. Het is weer zoals voor corona. Er is frustratie, er is angst, er is zelfs agressie. En daar staat dan de verpleegkundige, de spil van het ziekenhuis. De verpleegkundige die alles over zich heen krijgt en op zich neemt. De verpleegkundige met hart voor de zorg. De verpleegkundige die er altijd staat. De verpleegkundige die op haar tenen loopt maar altijd door zal gaan. We zijn geen superhelden maar verdienen soms wel een beetje respect voor ons werk.